ΚΟΡΩΝΑΪΟΣ

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΑΪΟΥ

Πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς, καὶ τοὺς μὲν θεοὺς ἔδειξε τοὺς δὲ ἀνθρώπους, τοὺς μὲν δούλους ἐποίησε τοὺς δὲ ἐλευθέρους

(Ο πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων και ο βασιλιάς των πάντων, και μερικούς τους έκανε θεούς, άλλους ανθρώπους· μερικούς τους έκανε δούλους, άλλους ελεύθερους)

Ηράκλειτος

Αγαπητοί συνάδελφοι

είναι σίγουρο ότι οι ημέρες που διανύουμε δεν έχουν προηγούμενο και ότι η υπομονή και επιμονή όλων για την προσαρμογή μας σε έναν τρόπο ζωής έξω και πέρα από τις συνήθειες μας είναι επιβεβλημένες. Οπωσδήποτε υπάρχουν άλλοι αρμοδιότεροι από εμάς για να δώσουν κατευθύνσεις και οδηγίες, και αυτό το κείμενο επικοινωνίας μαζί σας δεν έχει καμία πρόθεση να υποκαταστήσει τους καθ’ ύλην υπεύθυνους, αλλά να κοινοποιήσει κάποιους προβληματισμούς που δημιουργήθηκαν παρακολουθώντας την ζοφερή πραγματικότητα στην οποία ζούμε.

Με την έναρξη της πανδημίας στη χώρα μας έγινε από την πρώτη στιγμή αντιληπτή η ανεπάρκεια σε αγαθά απαραίτητα τόσο στα νοσοκομεία όσο και στους ιδιώτες, με πιο κοινά μεταξύ αυτών τα αντισηπτικά, τις μάσκες και τα γάντια. Είδαμε την προσπάθεια από την κυβέρνηση να εξασφαλιστούν αυτά τα αγαθά και ιδιαίτερα ακούσαμε με έκπληξη την έλλειψη της πιο απλής πρώτης ύλης για την παρασκευή των αντισηπτικών που είναι το οινόπνευμα. Ακούσαμε τους εκπροσώπους της κυβέρνησης να μας πληροφορούν ότι οι παραδοσιακοί προμηθευτές μας έκλεισαν την πόρτα διότι θέλουν να το χρησιμοποιήσουν για δικές τους εθνικές ανάγκες, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης φανταζόμαστε, και μέχρι να βρούμε καινούργιες αγορές χρησιμοποιούμε κάποιους τόνους λαθραίου οινοπνεύματος που κατασχέθηκαν από τα τελωνεία. Τόσο καλά. Και τα ερωτήματα που γεννούνται είναι: Η χώρα μας που πριν κάποια χρόνια είχε ικανό αριθμό οινοπνευματοποιείων σε Πάτρα, Λάρισα και Θεσσαλονίκη (και όταν λέμε οινοπνευματοποιεία εννοούμε αποστακτήρια για την παραγωγή οινοπνεύματος), πόσα έχει σήμερα; Μόνο ένα, δυστυχώς. Γιατί άραγε; Γιατί η επί σειρά πολλών ετών συνεχόμενη και αλόγιστη διαχρονική αύξηση των φόρων στο οινόπνευμα κατέστρεψε την εγχώρια παραγωγή αυτού του προϊόντος στην πατρίδα μας και ενθάρρυνε την εισαγωγή από άλλες χώρες (βλέπε Βουλγαρία), που δεν επιβάρυναν το προϊόν αυτό και άρα παράγουν με χαμηλές τιμές.

Όταν πριν χρόνια ξεκίνησε η αποβιομηχάνιση της χώρας (χρόνια πριν την οικονομική κρίση), οι θιασώτες αυτής της διαδικασίας έτριβαν χαρούμενοι τα χέρια τους, γιατί θα ξεφορτωνόμασταν την κακιά βιομηχανία που ρυπαίνει και θα μετατρεπόμασταν σε χώρα παροχής υπηρεσιών, και μάλιστα ονομάτισαν τον τουρισμό σαν την «βαριά βιομηχανία της Ελλάδας». Τώρα που με αυτή την πανδημία αυτό το «εθνικό προϊόν» βρίσκεται υπό κατάρρευση, όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και σε όλο τον κόσμο, μήπως θα πρέπει όταν όλη αυτή η θύελλα καταλαγιάσει να ξανασκεφτούμε σαν λαός τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα ανά τομέα παραγωγής και να επενδύσουμε σε αυτά;

Φυσικά δεν είμαστε ούτε αιθεροβάμονες ούτε αλλοπαρμένοι. Δεν είναι δυνατόν μια χώρα σαν την δική μας να καλύψει όλες της τις ανάγκες με ίδια μέσα στις εποχές που ζούμε, ούτε τεράστιες οικονομίες δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, αλλά ποτέ δεν έχουμε συζητήσει σαν κοινωνία σοβαρά τι μπορούμε να παράξουμε, συμβιβαστήκαμε στο να γίνουμε η χώρα του σερβιρίσματος, του ντελίβερυ, της ημιαπασχόλησης και της ημιπληρωμής.

Όλοι μας ζούμε έναν πρωτόγνωρο πόλεμο και αν δεν το έχουμε αντιληφθεί αυτή την στιγμή γράφεται ιστορία. Τίποτα από όσα ξέρουμε δεν θα είναι τα ίδια όταν αυτή η δοκιμασία σταματήσει, και όσοι επιβιώσουν θα πρέπει να διαχειριστούν έναν διαφορετικό κόσμο, όπου η αλληλεγγύη των λαών και οι διαφόρων ειδών συμμαχίες έχουν τόση αξία όσο το χαρτί και το μελάνι με τα οποία γράφτηκαν.  Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο απίστευτος αγώνας δρόμου που μαίνεται αυτή τη στιγμή μεταξύ των 50 πολιτειών των ΗΠΑ, οι οποίες έχουν κυριολεκτικά ξεχυθεί στο διεθνές εμπόριο, ανταγωνιζόμενες σε προσφορές η μια την άλλη, για να αποκτήσουν όσο μπορούν περισσότερο ιατρικό υλικό και να μπορέσουν να ανταποκριθούν στην πανδημία. Αν λοιπόν ο πόλεμος είναι αυτός που μπορεί να μας κάνει θεούς ή ανθρώπους, δούλους ή ελεύθερους – όπως χαρακτηριστικά λέει ο Ηράκλειτος-, μήπως ήρθε η ώρα και εμείς σαν χώρα όταν όλος αυτός ο εφιάλτης τελειώσει και κληθούμε σαν συντεταγμένη πολιτεία να κάνουμε τον απολογισμό μας, να αναλογιστούμε επίσης σε τι μπορούμε να αποκτήσουμε συγκριτικά πλεονεκτήματα, αν όχι για εμάς τουλάχιστον για τα παιδιά μας, να καταστρώσουμε ένα σχέδιο και να ξεκινήσουμε να το υλοποιούμε;

Κλείνοντας αυτό το μικρό σημείωμα θέλουμε να εκφράσουμε την υποστήριξή μας στον αγώνα που δίνουν τα στελέχη της κυβέρνησης της χώρας, η τοπική αυτοδιοίκηση και χιλιάδες εθελοντές για την στήριξη του εθνικού συστήματος υγείας και των εμπερίστατων συνανθρώπων μας αλλά και στις καθημερινές μάχες των συναδέλφων κλινικών χημικών σε εργαστήρια δημόσιων και ιδιωτικών νοσηλευτικών και διαγνωστικών κέντρων, μέσα σε αντίξοες πολλές φορές συνθήκες.

 Η Δημοκρατική Κίνηση Χημικών εύχεται και ελπίζει αυτό το πνεύμα της αλληλεγγύης και της υποστήριξης να συνεχίσει και μετά την έξοδο από αυτή την κρίση, όταν όλοι μας θα κληθούμε να κάνουμε τον απολογισμό των ζημιών και να επανεκκινήσουμε την οικονομία. Σε αυτή την προσπάθεια δηλώνουμε έτοιμοι και παρόντες.